Stosunki UE-Kanada w centrum uwagi
Po ponad siedmiu latach negocjacji i wielu zwrotach akcji Parlament Europejski przyjął wreszcie znaczną większością głosów (408 za, 254 przeciw i 33 wstrzymujące się) zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego (INTA) - podpisane przez Artisa Pabrikisa (EPP, Łotwa) - za zawarciem kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej (CETA) między Kanadą a Unią Europejską.
Choć wynik głosowania nad rekomendacją nie budził wątpliwości, w Izbie widoczne były podziały polityczne. W imieniu grup ENF, Zielonych/EFA, S&D, GUE/NGL, EFDD i EPP-ALDE-ECR złożono sześć rezolucji przedstawiających ich stanowiska w sprawie CETA. Żadna z nich nie została przyjęta, w tym rezolucja nowej większościowej koalicji EPP-ALDE wspieranej przez ECR - pokonanej przez podzielone S&D, które w tym głosowaniu stanęło razem z grupami mniejszościowymi, pokazując, że możliwe jest utrzymanie w ryzach "proeuropejskiej" wielkiej koalicji.
Przyjęto również zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (AFET) - podpisane przez Charlesa Tannocka (ECR, UK) - dotyczące zawarcia umowy o partnerstwie strategicznym (SPA) między UE a Kanadą. Tekst porozumienia został podpisany 30 października 2016 r. i obecnie przechodzi proces zatwierdzania przez parlamenty po stronie kanadyjskiej i europejskiej.
PSA, pomyślana jako "niehandlowe" uzupełnienie CETA, obejmuje szeroki zakres dziedzin, takich jak pokój i bezpieczeństwo międzynarodowe, walka z terroryzmem, prawa człowieka, nierozprzestrzenianie broni jądrowej, czysta energia, migracja, zrównoważony rozwój czy innowacje. Po ratyfikacji formalny dialog między UE a Kanadą dotyczący wszystkich tych kwestii będzie prowadzony w ramach mechanizmu ustanowionego w PSA.
Następnego dnia po tych dwóch głosowaniach odbyła się wizyta premiera Kanady Justina Trudeau, który okrzyknął CETA nowym modelem umowy handlowej, przypomniał o silnych więzach i wspólnych wartościach Kanady i Unii Europejskiej oraz wezwał do jeszcze ściślejszej współpracy.
Semestr europejski 2017
Trzy sprawozdania z własnej inicjatywy zostały przyjęte w ramach europejskiego semestru 2017, rocznego cyklu koordynacji polityki gospodarczej i fiskalnej w Unii Europejskiej, rozpoczętego jesienią ubiegłego roku.
Roczne sprawozdanie w sprawie wzrostu gospodarczego podpisuje Gunnar Hökmark (PPE, Szwecja) w imieniu Komisji Gospodarczej i Monetarnej (ECON); Yana Toom (ALDE, Estonia) podpisuje sprawozdanie w sprawie aspektów społecznych w ramach przeglądu wzrostu gospodarczego w imieniu Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (EMPL); a Antonio López-Istúriz White (PPE, Hiszpania) podpisuje sprawozdanie w sprawie zarządzania jednolitym rynkiem w ramach europejskiego semestru 2017 w imieniu Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (IMCO).
Nic dziwnego, że wszystkie trzy sprawozdania popierają podejście Komisji Europejskiej do polityki gospodarczej, podsumowane w koncepcji "korzystnego trójkąta": konsolidacji fiskalnej, reform strukturalnych i ożywienia inwestycji, do którego dodają różne zalecenia związane z dziedzinami objętymi zakresem działania komitetu, od którego pochodzą.
Wielu krytyków wskazuje na mobilizację kilku komisji parlamentarnych, z których każda ma swoje własne sprawozdanie, jako ilustrację braku spójności i skuteczności polityki gospodarczej UE. Europejski semestr pozostaje głównie sprawą między Komisją a państwami członkowskimi, tj. Radą, przy czym Parlament pełni głównie rolę obserwatora o ograniczonym wpływie.
Przyszłość Unii Europejskiej
W okresie poprzedzającym 60. rocznicę podpisania traktatu rzymskiego Parlament Europejski przyjął trzy sprawozdania w sprawie przyszłości UE, będące owocem refleksji nad jej ramami instytucjonalnymi, rozpoczętej pod koniec poprzedniej kadencji.
Sprawozdanie w sprawie możliwych zmian i dostosowań w obecnej strukturze instytucjonalnej Unii Europejskiej podpisał Guy Verhofstadt (ALDE, Belgia), a sprawozdanie w sprawie poprawy funkcjonowania Unii Europejskiej poprzez wykorzystanie potencjału Traktatu z Lizbony Mercedes Bresso (S&D, Włochy) i Elmar Brok (PPE, Niemcy) - oboje w imieniu Komisji Spraw Konstytucyjnych (AFCO); natomiast sprawozdanie w sprawie zdolności budżetowej strefy euro zostało podpisane przez Reimera Böge'a (PPE, Niemcy) i Pervenche Berès (S&D, Francja) wspólnie dla Komisji Budżetowej (BUDG) i Komisji Gospodarczej i Monetarnej (ECON).
Wszystkie one wskazują na zagrożenia i presje zewnętrzne, przed którymi stoi Unia, oraz na potrzebę wyciągnięcia wniosków z ostatnich kryzysów poprzez dostosowanie procesu decyzyjnego. Zarówno w sprawozdaniu Verhofstadta, jak i w sprawozdaniu Bresso/Brok wzywa się do wykorzystania pełnego potencjału politycznego traktatu lizbońskiego w perspektywie krótko- i średnioterminowej, podkreślając jednocześnie potrzebę nowych traktatów w dłuższej perspektywie. Obie wzywają do większej przejrzystości i skuteczności poprzez uczynienie głosowania większością kwalifikowaną domyślną metodą podejmowania decyzji w Radzie.
Obydwie instytucje opowiadają się również za europejską unią obronną w ramach wzmocnionego partnerstwa z NATO - w sprawozdaniu pani poseł Bresso i pana posła Broka podkreśla się zwłaszcza oszczędności, jakie można osiągnąć dzięki lepszej koordynacji polityki i zamówień sprzętu wojskowego - oraz proponują utworzenie prawdziwej europejskiej służby wywiadowczej w oparciu o agencje Europol, Eurojust i Frontex.
W obu sprawozdaniach wezwano również do uwzględnienia w przyszłym traktacie (przyszłych traktatach) najnowszych środków zarządzania gospodarczego (sześciopak) i europejskiego paktu fiskalnego (TSKZ).
Ze swej strony sprawozdanie Böge/Berès przedstawia się jako "mapa drogowa" w kierunku ustanowienia zdolności budżetowej dla strefy euro w oparciu zarówno o europejski mechanizm stabilności, jak i nową szczególną kompetencję strefy euro. Ta zdolność budżetowa umożliwiłaby lepsze przeciwdziałanie wstrząsom makroekonomicznym i opierałaby się na trzech filarach: kodeksie konwergencji gospodarczej (koordynacja i przyspieszenie reform strukturalnych), absorpcji wstrząsów asymetrycznych i absorpcji wstrząsów symetrycznych. Wzywa się w nim również do wzmocnienia roli Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych w europejskim zarządzaniu gospodarczym.
30 lat programu Erasmus
Erasmus, europejski program wymiany studentów, obchodzi w tym roku swoje 30-lecie. Program został utworzony w 1987 r., włączony do programu Socrates w 1994 r., do programu Socrates II w 2000 r., a następnie do programu "Uczenie się przez całe życie" (LLP) w 2007 r. Obecnie jest on częścią programu Erasmus + na lata 2013-2020.
Parlament Europejski przyjął sprawozdanie podpisane przez Milana Zvera (EPP, Słowenia) dla Komisji Kultury i Edukacji (CULT), zawierające wstępną ocenę realizacji programu Erasmus +.
W sprawozdaniu podkreślono brak widoczności programu, którego format powinien być dostosowany do różnych sektorów i uproszczony, ponieważ obciążenia administracyjne utrudniają dostęp do niego małym organizacjom. Ponadto nie ma rzeczywistej oceny jakości finansowanych projektów.
Budżet programu jest nadal zbyt ograniczony, a niektóre elementy, takie jak kształcenie dorosłych i szkolenie zawodowe, pozostają niedofinansowane. Należy poprawić zasoby wirtualne i językowe. System kredytów studenckich uruchomiony w lutym 2015 roku - dekretowany jako import modelu "pożyczek studenckich" w stylu amerykańskim - i finansowany przez Europejskie Fundusze Inwestycyjne jest daleki od osiągnięcia oczekiwanych rezultatów: tylko cztery banki uczestniczą obecnie w programie w całej UE (we Francji, Hiszpanii i Irlandii), wspierając około 130 studentów studiów magisterskich. W sprawozdaniu nalega się na uważne monitorowanie poziomu zadłużenia studentów.
